Ik stel me graag aan jullie voor. Ik ben Hedwig (1969) en ik woon met onze twee golden retrievers in Nuenen. Mijn man Peter (1965) overleed in 2020 na een kort en hevig ziekbed. Over Peter’s ziekte en overlijden vertelde ik in dit artikel van Volkskrant-magazine.  

Toen we te horen kregen dat Peter ongeneeslijk ziek was, werd de toekomst als het ware van ons afgenomen. Alle lange termijn plannen kwamen op losse schroeven te staan. ‘Zullen we volgend jaar, eind dit jaar, over twee maanden’ was ineens niet meer vanzelfsprekend. Je wereld wordt letterlijk heel klein; een beperkte horizon en een agenda gevuld met medische afspraken. 

Het heeft ons geholpen om ook onze plannen heel klein te maken. Zullen we volgende week, morgen, vanavond… iets leuks doen? Of na een goede nacht, een powernap overdag, op de dexamethasondag…. 

Een mini-plan waar we naar uitkeken en ook samen fijn op terug konden kijken. Je gaat het kleine enorm waarderen en heel intens beleven. Zo maakten we wijmeringen. 

Op het moment dat ik deze site maak, is Peter 1,5 jaar geleden overleden. Oude routines zijn vervangen door nieuwe, alle eerste keren zijn voorbij gekomen en ik heb de draad van mijn leven best goed opgepakt. Natuurlijk ben ik met regelmaat erg verdrietig, maar ik heb geaccepteerd dat dit erbij zal horen. Bovendien verdient Peter het ook om gemist te worden. 

Ook nu zijn deze wijmeringen voor mij heel belangrijk in het rouwen om het verlies. Ik denk regelmatig ‘Wat ben ik bij dat we nog…’. Onze wijmeringen komen met een lach en een traan naar boven en ik zoek ze vaak op door foto’s en filmpjes terug te kijken. Het waren maar 12 goede weken, maar we hebben ze optimaal benut! Dat gun ik iedereen die met ongeneeslijke ziekte te maken krijgt.

Hedwig